Tırnaklarınla işledin toprağı;

Yoğurdun, balçık yaptın;

Günlerce, saatlerce.

Bıkmadan, yorulmadan, usanmada, 

Bizi meydana getirdin, 

Topraktan, balçıktan.

Hayatını bize verdin,

Ömrünü bizle tükettin.

Ağladın geceleri, bizlere duyurmadan.

Nasırlı ellerin sızlardı,

Sen yine aldırmazdın.

Hep içinde sakladın acılarını,

Acılarını kendine, sevinçlerini bize sakladın.

Kötülük bilmedin, kin gütmedin.

Hep sevdin.

Bizi sevdin, insanları sevdin.

Hayvanları sevdin.

İnekleri, kedileri, köpekleri, tavukları,

Kazı, civcivleri, ördeği ve eşeği.

Daha dün gibi aklımda...

Hepsinin peşinden koştukları.

Çok çalıştın, çok...

Tarlaya hayat verdin, toprağa can.

Bağa, bahçeye su verdin, emek verdin, güç verdin.

Hepimiz seninle varolduk.

Senden uzaktık ama sen hep bizimleydin.

Duaların kulağımızı çınlatırdı.

Anamız yine bizi andı derdik.

Senin dualarınla güçlendik, yüceldik, yükseldik,

Güçlüklerle, zorluklarla savaştık.

Bir gün ansızın, altın kalbinle bizi terk ettin.

Tarlanın kanı, toptağın canı, bahçenin hayatı karardı.

En büyük gücümüz, direncimiz kırıldı derken;

Ruhun bizi terk etmedi.

Kalbimizde yaşıyorsun.

Biran bile yalnız değil, hep seninleyiz, 

Ve her daim kalbimizde yaşayacaksın.